8 augustus 2020

KEUZES

Door Marc Geyens

Soms kunnen we een keuze maken in ons dagelijks leven. Soms, maar zeker niet altijd. Ons leven wordt slechts deels bepaald door de keuzes die we maken. Veel vaker immers worden de keuzes bepaald door hetgeen het leven ons op dat ogenblik toestaat. Ogenschijnlijk juiste keuzes kunnen na verloop van tijd zeer tegenvallen. Hetzelfde geldt in de omgekeerde richting. Soms leidt een keuze meteen tot een vast en duidelijk besef: ze was juist of ze was verkeerd. Van het laatste herinner ik me een anekdote uit mijn jeugdjaren…

We schrijven ergens einde jaren zestig. Ondergetekende zit, samen met een aantal andere veroordeelden, op de harde houten banken van de lagere dorpsschool. Buiten brandt de zon, binnen brandt het verlangen naar buiten. Althans bij mij. Als laatstejaars worden we klaargestoomd voor het grote werk. Naar de meester luisteren blijft ook nu een absolute vereiste. Discipline en respect werden ons als het ware ingepompt, dus is gehoorzamen geen probleem. We zitten wat loom te luisteren naar de meester als we plots Wim (fictieve naam in waargebeurd verhaal) met zijn vingers horen knipperen. Ik zie hem nog zitten, met een opgewonden uitdrukking op zijn gezicht: ‘Meester mag ik aub naar de wc gaan?’ De meester knikt lichtjes: ‘Wim, binnen tien minuten is het speeltijd. Wacht nog maar even.’ Geen halve minuut later beginnen de vingers van Wim weerom driftig te knipperen: ‘Meester, het is echt dringend!!!’ Maar de meester is niet te vermurwen: ‘Je weet wat ik zopas heb gezegd!’ Even blijft het stil, maar dan zien we onze medeleerling uit zijn bank naar buiten stuiven, nog achterna geroepen door de meester. We bekijken mekaar: amaai, wie had dat durven verwachten van Wim! Hij is normaliter een van de braafste van de klas, een toonbeeld van gehoorzaamheid. De meester laat alles in zijn beloop, maar we zijn ervan overtuigd dat Wim een serieuze straf tegemoet mag zien, want aan het gezag van de meester wordt niet getornd!

Als enkele minuten later de schoolbel rinkelt, rennen wij naar buiten, op zoek naar onze makker. We zien hem meteen staan.

Aan een zijde van de speelplaats staan 12-tal wc-hokjes. Als niemand op het toilet zit, moet het deurtje van het hokje altijd openstaan.  

We zien meteen dat 11 van de 12 deurtjes geopend zijn, behalve eentje. En tot onze verwondering staat Wim net aan dat ene gesloten deurtje te trekken… Als we hem vragen waarom hij niet een van de andere hokjes heeft gekozen, slaakt hij een diepe zucht… ‘Ach laat maar, het is toch al te laat…’

De aanblik van Wim die even later naar huis mag met een volle en stinkende broek zal ik nooit vergeten.