KEUZES
Soms kunnen we een keuze maken in ons dagelijks leven. Soms, maar zeker niet altijd. Ons leven wordt slechts deels bepaald door de keuzes die we maken. Veel vaker immers worden de keuzes bepaald door hetgeen het leven ons op dat ogenblik toestaat. Ogenschijnlijk juiste keuzes kunnen na verloop van tijd zeer tegenvallen. Hetzelfde geldt in de omgekeerde richting. Soms leidt een keuze meteen tot een vast en duidelijk besef: ze was juist of ze was verkeerd. Van het laatste herinner ik me een anekdote uit mijn jeugdjaren…
We schrijven ergens einde jaren zestig. Ondergetekende zit, samen met een aantal andere veroordeelden, op de harde houten banken van de lagere dorpsschool. Buiten brandt de zon, binnen brandt het verlangen naar buiten. Althans bij mij. Als laatstejaars worden we klaargestoomd voor het grote werk. Naar de meester luisteren blijft ook nu een absolute vereiste. Discipline en respect werden ons als het ware ingepompt, dus is gehoorzamen geen probleem. We zitten wat loom te luisteren naar de meester als we plots Wim (fictieve naam in waargebeurd verhaal) met zijn vingers horen knipperen. Ik zie hem nog zitten, met een opgewonden uitdrukking op zijn gezicht: ‘Meester mag ik aub naar de wc gaan?’ De meester knikt lichtjes: ‘Wim, binnen tien minuten is het speeltijd. Wacht nog maar even.’ Geen halve minuut later beginnen de vingers van Wim weerom driftig te knipperen: ‘Meester, het is echt dringend!!!’ Maar de meester is niet te vermurwen: ‘Je weet wat ik zopas heb gezegd!’ Even blijft het stil, maar dan zien we onze medeleerling uit zijn bank naar buiten stuiven, nog achterna geroepen door de meester. We bekijken mekaar: amaai, wie had dat durven verwachten van Wim! Hij is normaliter een van de braafste van de klas, een toonbeeld van gehoorzaamheid. De meester laat alles in zijn beloop, maar we zijn ervan overtuigd dat Wim een serieuze straf tegemoet mag zien, want aan het gezag van de meester wordt niet getornd!
Als enkele minuten later de schoolbel rinkelt, rennen wij naar buiten, op zoek naar onze makker. We zien hem meteen staan.
Aan een zijde van de speelplaats staan 12-tal wc-hokjes. Als niemand op het toilet zit, moet het deurtje van het hokje altijd openstaan.
We zien meteen dat 11 van de 12 deurtjes geopend zijn, behalve eentje. En tot onze verwondering staat Wim net aan dat ene gesloten deurtje te trekken… Als we hem vragen waarom hij niet een van de andere hokjes heeft gekozen, slaakt hij een diepe zucht… ‘Ach laat maar, het is toch al te laat…’
De aanblik van Wim die even later naar huis mag met een volle en stinkende broek zal ik nooit vergeten.
Hahaha schitterende herinnering… Ik lees je mijmeringen altijd met veel plezier en meestal met een glimlach, goeie keuze toch?
Hoi Daan, dank voor je toffe reactie! Herinneringen aan vroeger gaan vaak gepaard met een glimlach, gelukkig hé?! Onze toffe gezamenlijke herinneringen worden ons nimmer afgepakt. 🙂
Vele keuzes zijn opgedrongen door de omgeving. Door de maatschappij.
Dan is het niet echt een keuze, maar een niet anders durven?….. Of er willen bij horen? Een groepsreflex?
Meestal komt dan nadien spijt. Spijt om gemiste kansen. Of spijt omdat je niet echt voor je eigen mening uitkwam.
Daniël Depireux
Hoi Daniël, dank voor je reactie. Al te vaak laten we ons inderdaad leiden door de groep. Met soms spijt tot gevolg. Maar een eigen mening kan ook tot spijt leiden, want die wordt niet altijd getolereerd. Anderzijds wordt een karakter ook gevormd en sterker door uit te komen voor een eigen mening. Ontmoetingen met anderen die er verschillende opvattingen op nahouden openen nieuwe horizonten en zijn broodnodig voor onze eigen evolutie. Toch mooi om uit te durven komen voor je eigen mening?! En als het al eens kraakt, … 🙂
Zeer mooi verhaal waarin nodige melancholie versmolten zit. De jongen in kwestie zal er denk ik vaak ook nog aan terugdenken, maar dan net met een heel andere gevoel
Dank je wel Lily May. Gegarandeerd dat de jongen er met een ander gevoel aan zal terugdenken. Kan me echter niet herinneren dat hij er ooit om werd geplaagd. Integendeel, dank zij hem kregen wij de nodige vrijheid om, indien nodig, te mogen beschikken. Ik herinner me hem nog heel goed. Binnenkort schrijf ik een ander stukje over hem. Vreemd hoe gebeurtenissen uit een ver verleden hun weg weer naar het heden zoeken. Ook mooi hoe, als ik er nu aan terugdenk, er in onze schooltijd weinig ruimte was voor pestgedrag. Plagen mocht, pesten was uit den boze.
Dag Marc,
Mooi, die herinneringen …
Hoe gek ook, van die ‘behoefte’momenten herinneren we ons veelal allemaal nog wel wat want, alhoewel ze taboe zijn als gespreksonderwerp, waren ze voor een kind toch belangrijk.
En ik denk dan: hoe weinig aandacht was er daar vroeger voor? De tijd die ervoor genomen werd, de aandacht (of het gebrek eraan), de hygiëne (en vooral het gebrek eraan) … Hoe vaak was zo’n moment geen absolute afknapper?!
En: hoe zou het nu met Wim zijn …?
Hartelijke groet
Anne
Dag Anne, dank je voor je terechte reactie. Voor velen was zulks inderdaad een absolute afknapper. Spijtig genoeg. Ik wil mijn jeugdjaren niet idealiseren, maar dankzij de kleinschaligheid van onze leefgemeenschap, was er toch vaak weinig ruimte voor pestgedrag. Valt mij nu op. Of is het toch dat ik mijn jeugdjaren idealiseer? En Wim? Hij was een toffe kerel. Geen haantje de voorste maar wel een gezellige jongen die we graag in onze nabijheid hadden. Het type kerel om op te bouwen!