ZOMAAR EEN ONTMOETING

Ze staat stil en kijkt vol interesse naar mijn boeken. Voorzichtig neemt ze er een vast om het vervolgens heel zorgzaam te doorbladeren. Hier en daar leest ze stukjes. Een en al aandacht. Maar ze laat niets blijken. Na het eerste boek volgt een tweede. Dan komt de mij onbekende dame  stilletjes naast me zitten en bekijkt me met een vriendelijke doch doordringende blik.

‘Ik zou zelf eens moeten beginnen schrijven!’ zegt ze zonder een antwoord te verwachten. Ik zwijg omdat dat op dit moment het beste aanvoelt.  

‘Jaren geleden ontmoette ik mijn grote jeugdliefde opnieuw. Mijn leven werd plots van de ene op de andere dag vervuld van pure passie! Ik verliet zonder veel nadenken mijn man en ging meteen bij de andere wonen.’ Ik knik lichtjes maar onderbreek haar niet. Dat is voor haar de aanleiding om haar ziel verder bloot te leggen.

‘Maar nu is er niets meer…’

Ik voel het leed, het gemis en laat me voor het eerst horen: ‘Zijn jullie niet meer samen?’

Een lichte zucht volgt terwijl ze me ook nu weer doordringend aankijkt: ‘Neen. Opnieuw heeft die kerel me laten zitten voor een ander. Maar mijn man houdt nog van me en wil dat ik terugkom. Zodat we samen met ons kind weer een gezin kunnen zijn.’ Ik knik begripvol.

‘U zou mijn verhaal moeten horen. Ik denk echt dat ik het moet neerschrijven!’ Nu bekijk ik haar op mijn beurt heel aandachtig: ‘Dat moet u zeker doen!’ Ze aanvaardt mijn antwoord met een blik die warme dankbaarheid uitstraalt voor het betoonde begrip.

Een andere dame neemt een van mijn boeken vast en vraagt naar de prijs ervan. Terwijl ik me naar haar richt, merk ik hoe mijn gesprekspartner van daarnet opstaat en verdwijnt. Ze houdt haar verhaal netjes opgeborgen onder een zware mantel van herinneringen en ervaringen.

Zal ik haar verhaal ooit kennen?